غزلی از مولانا

ای دل چه انديشيده ای در عذر آن تقصيرها
زآن سوی او چندان وفا ، زين سوی تو چندين جفا
 
زآن سوی او چندان كرم ، زين سو خلاف و بيش و كم
زآن سوی او چندان نعم ، زين سوی تو چندين خطا
 
زين سوی تو چندين حسد ، چندين خيال و ظن بد
زآن سوی اوچندان كشش ، چندان چشش ، چندان عطا
 
چندين چشش از بهر چه ؟ تا جان تلخت خوش شود
چندين كشش از بهر چه ؟ تا دررسی در اولياء
 
اين سو كشان سوی خوشان وآن سو كشان با ناخوشان
يا بگذرد يا بشكند ، كشتی در اين گردابها
 
چندان دعا كن در نهان چندان بنال اندر شبان
كز گنبد هفت آسمان ، در گوش توآيد صدا
 
بانگ شعيب و ناله اش وآن اشك همچون ژاله اش
چون شد ز حد ، از آسمان آمد سحرگاهش ندا :
 
« گر مجرمی بخشيدمت وز جرم آمرزيدمت
فردوس خواهی دادمت ، خامش! رها كن اين دعا »
 
گفتا:« نه اين خواهم نه آن ، ديدار حق خواهم عيان
گر هفت بحر آتش شود ، من درروم بهر لقا »
 
چون هركسی در خورد خود ياری گزيدازنيک و بد       
ما را دريغ آيد که خود فانی کنيم از بهر « لا »

 *« ای عاشقان ای عاشقان پيمانه را گم كرده ام »
دركنج ويران مانده ام ، خمخانه را گم كرده ام
 
هم در پی بالائيان ،  هم من اسير خاكيان
هم در پی همخانه ام ،هم خانه را گم كرده ام
 
آهم چو برافلاك شد  اشكم روان بر خاك شد                                       
آخر از اينجا نيستم ، كاشانه را گم كرده ام
 
درقالب اين خاكيان عمری است سرگردان شدم
چون جان اسيرحبس شد ، جانانه را گم كرده ام
 
از حبس دنيا خسته ام چون مرغكی پر بسته ام
جانم از اين تن سير شد ،  سامانه را گم كرده ام
 
در خواب ديدم بيدلی صد عاقل اندر پی روان                                                       
می خواند باخوداين غزل ، ديوانه را گم كرده ام
 
گر طالب راهی  بيا ، ور در پی آهی برو
اين گفت وبا خودمی سرود ،پروانه راگم كرده ام
 
چون نور پاك قدسی اش ديدم براو شيدا شدم
گفتم كه ای جانان جان دردانه را گم كرده ام
 
گفتا كه راه خانه ات را گر ز دل جويا شوی                                     
چندين ننالی روز و شب  فرقانه را گم كرده ام
 
اين گفت وازمن دورشد چون موسی اندرطورشد                                     
دل از غمش ويرانه شد ، ويرانه را گم كرده ام